Rozdział 26

     Kiedy tylko weszłam na klatkę schodową, Evan poszedł w niepamięć. Zaczęłam zastanawiać się czy Justin już wrócił i czy wszystko z nim w porządku. Po schodach wbiegłam najszybciej, jak się dało. Szarpnęłam za klamkę drzwi mieszkania Justina. Były otwarte.

-Justin? - zawołałam.

-W kuchni - odkrzyknął zachrypnięty.

    Rzuciłam torebkę na szafkę w przedpokoju i szybkim krokiem przeszłam do kuchni. Justin nalewał gorącej wody z czajnika do kubka, z którego zwisał sznurek od torebki herbaty. Pośpiesznie obejrzałam go od stóp do głowy, z ulgą stwierdzając, że nigdzie nie ma plam krwi.

-Zrobić ci też? - powiedział z trudem.

-Nie. Co ci się stało? - spytałam, zdziwiona tym, w jaki sposób mówi.

-Za dużo krzyku - powiedział najciszej jak tylko mógł - Zdarłem gardło.

     Dobrze, że tylko to.

     Uśmiechnęłam się do niego i zaczęłam opowiadać o tym, jak nudno było na kolacji. Zgrabnie ominęłam fakt, że mama planuje wyswatać mnie z Evanem. Byłby zazdrosny, a przecież niepotrzebnie.

-Co będziemy jutro robić? - spytałam, przypominając sobie o jego wcześniejszej obietnicy.

-Zobaczysz - wychrypiał.

     Wygięłam usta w podkówkę, ale nie męczyłam go dłużej.

***

      Już od ósmej wierciłam się w łóżku, czekając aż Justin w końcu się obudzi. Nie mogłam się doczekać naszego wyjątkowego dnia. Doszłam do wniosku, że Justin miał rację i straciliśmy sporo czasu na niepotrzebne przepychanki z moją mamą. A w końcu te wakacje miały być nasze. Zmarnowaliśmy te kilkanaście dni. Zaczęłam budzić Justina, nie chcąc stracić kolejnych godzin na jego spanie.

-O co ci chodzi? - jęknął, dalej zachrypnięty.

-Wstawiaj, obiecałeś mi wyjątkowy dzień - potrząsnęłam jego ramię.

-To moze poczekać z godzinę... albo dwie - Justin przewrócił się na drugi bok, plecami do mnie.

-Nie - zawołałam. Podciągnęłam się na rękach i spróbowałam się położyć na boku Justina, chcąc go przygnieść, by nie mógł zasnąć.

-CASSIE  - krzyknął, ale jego głos był stłumiony, przez moje włosy, które dziwnym trafem znalazły się w jego ustach.

-Trzeba było wstać - wydyszałam. Było mi ciężko utrzymać się w tej pozycji.

    Justin złapał mnie jedną ręką w tali i ściągnął z siebie. Sam się odsunął, żebym mogła opaść na miejsce, w którym leżał i zawisł nade mną, podtrzymując się na rękach.

-I co? - zaśmiał się. Jego srebrny łańcuszek zawisł w powietrzu między nami, muskając delikatnie mój dekolt

-Nic - uśmiechnęłam się i pociągnęłam palcem za łańcuszek, zmuszając Justina by przyległ do moich ust.

     Justin zaśmiał mi się w usta. Chciałam go przekręcić tak, żeby być nad nim, ale odwróciłam się w złą stronę i Justin ześlizgnął się z łóżka, uderzając plecami o podłogę, a ja wylądowałam na jego brzuchu. Odległość między łóżkiem, a podłogą wynosiła może z dziesięć centymetrów, więc Justin nawet nie poczuł upadku, ale oboje zaczęliśmy się śmiać, przerywając pocałunek.

-Coś ci nie wyszło - powiedział i próbował się podnieść.

-Oj tam - podparłam się na rękach i podniosłam się. Justin westchnął z ulgą, kiedy z niego zeszłam.

-Ciężka jesteś - powiedział.

-No wiesz - żachnęłam.

-Dobra - Justin podniósł się do pozycji siedzącej. - Zbieraj się.

-Nie, dopóki mi nie powiesz gdzie jedziemy - udałam obrażoną i złożyłam ręce na piersi.

-Poskakać - oznajmił wymijająco.

-Co? - nie takiej odpowiedzi się spodziewałam.

     Ale Justin tylko się uśmiechnął, wstał i wyszedł z pokoju, zostawiając mnie zaskoczoną na podłodze.

***

-Jezus Maria - wyszeptałam, kiedy Justin zatrzymał samochód pod budynkiem z napisem "Ośrodek Skoków Spadochronowych". - Justin, ty chyba nie chcesz skoczyć, prawda?

-Ja nie - zaśmiał się i wyciągnął kluczyk ze stacyjki - Oboje wyskoczymy.

     Zaśmiałam się. Ja. Skakać. Ze. Spadochronem. Ta, jasne.  Spojrzałam na Justina. Patrzył na mnie wzorkiem mówiącym "ja nie żartuję".

-Justin, ty chyba chory jesteś - parsknęłam. - Nie będę skakać - powiedziałam spokojnie.

-Skoczysz, skoczysz - odparł pewny siebie.

-Nie - cały czas zachowywałam spokój. Przecież do niczego mnie nie zmusi.

-Wykupiłem już skok tandemowy, więc...

-Jaki?

-Tandemowy - powtórzył. Spojrzałam na niego pytająco. Ta nazwa kompletnie nic mi nie mówiła. - To specjalny skok dla początkujących, z instruktorem, z którym będziesz spięta uprzężą - wyjaśnił.

     Pokiwałam głową, dalej przekonana, że nie skoczę.

-Tylko że tym razem instruktorem będę ja - uśmiechnął się Justin. - Skoczymy razem, rozumiesz?

-Tak można? - zdziwiłam się.

-Nie - parsknął. - Ale znam... kolesia, który to załatwił.

-Jakiego... a zresztą nieważne - westchnęłam. - Ja nie skoczę i już.

-Boże, chciałem ci zrobić niespodziankę - zaczął szorstko - chciałem, żebyś przeżyła coś wyjątkowego, żebyśmy razem przeżyli, ale skoro nie chcesz to... Skoczę sam. Znowu.

      Jeszcze przed chwilą byłam przekonana, że nie skoczę, nawet o tym nie myślałam. Tak postanowiłam i już. Ale kiedy widziałam jak bardzo Justinowi na tym zależy, doszłam do wniosku, że to może być świetna przygoda.

-A co jeśli spadochron się nie otworzy? - spanikowałam.

-To umrzemy razem - prychnął. - Skakałem tu milion razy i jeszcze żyję, jak widzisz.

     Zawahałam się. Nigdy nie przypuszczałam, że przyjdzie mi się zastanawiać, czy skok ze spadochronem będzie dobrym pomysłem. Nigdy o tym nie myślałam, nigdy nie wyobrażałam sobie siebie lecącej w powietrzu. Nie marzyłam o sportach ekstremalnych. Nigdy nie czułam się na tyle odważna. Ale zawsze z Justinem czułam się bardzo bezpieczna, więc dlaczego miałabym nie spróbować?

-Okej - westchnęłam. - Jeszcze pewnie stchórzę milion razy, ale dobra. Chodźmy - wysiadłam z samochodu.

     Justin uśmiechnął się pod nosem i również wysiadł z auta. Wziął mnie za rękę i poprowadził do wejścia budynku. Wchodząc do sali szkoleniowej, w której miałam przejść kilkuminutowy kurs, zrobiłam się coraz bardziej spanikowana. Moja dłoń zrobiła się tak mokra, że Justin ją puścił. Instruktor zaczął wymieniać wszystkie zasady zachowania się w helikopterze, ale wszystko, co mówił jednym uchem mi wpadło,  a drugim wypadło. Justin mimo tego, że wielokrotnie już skakał, musiał zapoznać się z obowiązkami instruktora, podczas skoku. Załoga dała nam kombinezony w tych samych kolorach. Nie pamiętałam samej drogi do helikoptera. Cały czas patrzyłam w dół i to Justin mnie prowadził. Na pokładzie miałam nogi jak z waty.

-Justin, ile tu jest metrów? - spytałam cicho.

-Cztery tysiące - odparł spokojnie.

    ILE?

-Eh... Justin, ja nie skoczę - jęknęłam.

    Ale nikt mnie nie słuchał. Miałam wrażenie, że moje serce podskoczyło mi aż do przełyku. Kiedy załoga przypinała tył mojego kombinezonu do klatki piersiowej Justina, czułam, jakbym za chwilę miała zwymiotować.

-Gotowi? - spytał członek ekipy.

-Tak.

-NIE - wykrzyknęłam.

    Justin popchnął mnie do krawędzi pokładu. Spojrzałam w dół. Pod nami były tysiące hektarów łąk i pól. Nigdy nie miałam lęku wysokości, ale tym razem zakręciło mi się w głowie.

-Będę rzygać - krzyknęłam do niego.

-Uspokój się, będzie dobrze - szepnął mi do ucha Justin. - Cały czas będę z tobą.

    Pokiwałam głową, ale jego słowa ani trochę mnie nie uspokoiły.

-Pamiętaj, Justin. Za pięćdziesiąt sekund musisz otworzyć spadochron - członek ekipy dał mu ostatnią wskazówkę.

-Jasne.

-Już czas - krzyknął ktoś inny.

-Co?! NIE! Nie jestem gotowa!

    Justin złapał mnie w tali i lekko popchnął, sprawiając, że ześlizgnęłam się z krawędzi pokładu helikoptera. Krzyknęłam, ile miałam sił w płucach. Zacisnęłam powieki. Justin trzymał mnie kurczowo za brzuch. Pędziliśmy z zawrotną prędkością. Wiatr był tak ostry, że myślałam, że oderwie mi skórę od kości. Nie przestawałam krzyczeć. Czułam się jakbym miała zaraz umrzeć, ale... podobało mi się to. Podobało mi się uczucie swobodnego spadania i świadomość, że jeśli dziwnym trafem spadochron się nie otworzy, to umrę razem z Justinem.

    Jezu, o czym ja myślę?

    Nagle podbiliśmy do góry. Justin otworzył spadochron. Poczułam niesamowitą ulgę, że jednak jeszcze trochę pożyjemy. Otworzyłam oczy i obejrzałam się na niego. Był cały czas uśmiechnięty.

-Jak tam? - krzyknął.

-Super - pisnęłam.

-Kocham cię, Cassie - wykrzyknął.

-Ja ciebie też!

    Wyrzuciłam ręce w powietrze tak, jakbym leciała o własnych siłach. Justin chwycił moje dłonie i szybowaliśmy razem. Czułam się niesamowicie wolna i spokojna. Zerknęłam na dół. Ziemia była coraz bliżej. Właściwie, na moje oko, dzieliło nas od niej nie więcej niż sto metrów. Żałowałam, że nasza przygoda tak szybko się skończyła. Justin puścił moje ręce i zaczął przygotowywać spadochron do lądowania. Po nie więcej niż minucie stopami dotknęłam ziemi, ale zaraz się od niej odbiłam. Przelecieliśmy jeszcze kilka metrów w poziomie, aż w końcu, upadłam miękko na trawę. Justin odpiął uprząż i sam wylądował obok mnie, a zanim pokładły się fałdy czerwonego spadochronu.

-To był - wydyszałam - zdecydowanie najlepszy dzień w moim życiu.

____________________

Słaby ten rozdział. 

Szczerze mówiąc... nie chce mi się już pisać. Coś mi się wydaje, że opublikuję jeszcze 3-4 rozdziały i kończę :)

twitter | ask

Piszcie na tt, jesli chcecie być powiadamiane i skomentujcie rozdział - chcę wiedzieć, co myślicie. :)