Rozdział 30

         Od wyjazdu Aly minęło kilka dni. Od kiedy zabrakło jej w domu mojej mamy, Daniel coraz częściej dzwonił do mnie i potrafiliśmy parę godzin wisieć na linii. Brakowało mu jej. I co najdziwniejsze - mnie też. Zawsze miałam świadomość, że mogę się do niej zwrócić, pojechać i porozmawiać, a teraz... wyjechała. Wiedziałam, że są telefony i za miesiąc się zobaczymy, ale co tu dużo mówić - tęskniłam za nią. Kwiaty, które dostałam stały w wazonie na stole w kuchni i nieco już przywiędły. Ja i Justin przechodziliśmy koło nich kilkanaście razy dziennie, ale ani razu nie poruszyliśmy tematu od kogo one mogą być. Ja to wiedziałam, a on nawet się nie domyślał. I tak było lepiej. Kilka razy przymierzałam się do załatwienia tej sprawy, zadzwonienia do Evana, cokolwiek, ale za każdym razem rozmyślałam się w ostatniej chwili. No bo... Czy to nie dziwne zadzwonić do kogoś, z kim rozmawiało się ledwie raz i wyskoczyć z tekstem "Hej,  może to od ciebie dostałam kwiaty?". Zdecydowanie wyszłabym na idiotkę. Tak więc postanowiłam nic z tym nie robić. Nic do następnego razu, o ile oczywiście ten następny raz nastąpi.

-Jestem głodny - stwierdził Justin, siadając na kanapie obok mnie.

       Było deszczowe popołudnie, więc ja i Justin nie mogliśmy sobie pozwolić na zrobienie czegoś wyjątkowego na zewnątrz. Wprawdzie Justin proponował, żebyśmy wyszli na spacer i poskakali po kałużach, ale zgasiłam go spojrzeniem pełnym dezaprobaty, więc nie namawiał mnie już na żadne wyjście i pozwolił mi spędzić czas w jeden z moich ulubionych sposobów - czytając.

-I co? - uniosłam wzrok znad książki. - Zamów coś sobie.

-Nie mam już pieniędzy - mruknął. - Jest pełna lodówka, dlaczego mi czegoś nie ugotujesz?

-Nurtuje mnie pewne pytanie... - przymknęłam książkę, wkładając kciuk między strony, żeby wiedzieć, gdzie skończyłam. -  Jesteś głupi czy głupi?

    Justin roześmiał się.

-Chyba jednak głupi - Justin wyrwał mi książkę i położył ją za mną.

-Ej, nie wiem, gdzie skończyłam! - zdążyłam zawołać, zanim Justin zbliżył się do mnie.

    Justin musnął ustami moje wargi tak, że po moim ciele przeszedł przyjemny dreszcz.

-To zaliczka - wymruczał. - Reszta po obiedzie... o ile go zrobisz.

-A może ja nie chcę tej reszta? - spytałam, nieco się z nim drocząc.

-Kłamiesz - odparł pewny siebie. - "Może" cię zdradza.

   Zachichotałam. Jedną rękę położyłam na karku Justina, a drugą wplotłam mu we włosy i przycisnęłam do swojego obojczyka.

-Justin, a ty mi ostatnio obiecałeś, że mi coś ugotujesz - jęknęłam.

-A ty mi obiecałaś - Justin wyswobodził się z moich objęć - że będę mógł ci udzielić lekcji jazdy. A ty udajesz, że zapomniałaś - Justin wygiął usta w podkówkę.

-To moja mina! - żachnęłam żartobliwie. - Dobra, pojeździmy, jak mi pomożesz zrobić obiad.

    Justin jęczał chwilę, ale w końcu zgodził się ugotować coś ze mną. Obejrzawszy wnętrze lodówki, stwierdziłam, że najlepszą i najłatwiejsza potrawą, jaką mogę zrobić jest pizza. Justin znalazł w internecie przepis na ciasto.

-Masz fartuszek? - spytałam.

    Justin zmierzył mnie spojrzeniem mówiącym "chyba żartujesz" i zaczął wyjmować z szafki składniki. Wzruszyłam ramionami. Związałam włosy w luźnego kucyka, żeby przypadkiem nie znalazły się w jedzeniu.

-To co mam robić? - zapytał znudzonym tonem.

-Ciasto - wzruszyłam ramionami. - Ja pokroję warzywa.

    Justin stęknął. Wziął plastikową tubę, do której przesypana była mąka i różową miskę.

-Ile tej mąki? - spytał, zanim zaczął sypać.

-Na oko - wzruszyłam ramionami.

    Justin zaczął trząść pojemnikiem, sprawiając że szczypta maki wpadła do miski.

-W tym tempie, to my daleko nie zajdziemy - parsknęłam

    Podeszłam do niego i złapałam jego dłoń, przechylając równocześnie pojemnik z mąką i sprawiając, że większość jego zawartości znalazła się w misce.

-Ups... - spojrzałam na Justina i uśmiechnęłam się niewinnie.

    Justin zmarszczył brwi i już po chwili przycisnął trzy palce, zabrudzone mąką, do mojego policzka i przejechał nimi po mojej skórze, zostawiając trzy białe smugi.

-EJ - krzyknęłam. Natychmiast wzięłam garść mąki i wysypałam mu na włosy.

     Justin zamarł z otwartą szeroko buzią. Zachichotałam, a on zmierzył mnie gniewnym spojrzeniem. Przestałam się śmiać, kiedy zdałam sobie sprawę, że chyba naprawdę go zdenerwowałam.

-Zniszczyłaś. Mi. Fryzurę - wycedził.

     Przewróciłam oczami i ponownie się zaśmiałam.

-Czekaj, trzeba cię doprawić z drugiej strony.... - powiedział Justin i ponownie zanurzył rękę w mące.

-Co? Nie! - chciałam się od niego odsunąć, ale złapał mnie mocno w talii i zanim się zorientowałam wysmarował mi drugi policzek.

-No kretynie - zawołałam z wyrzutem i wytarłam policzek wierzchem dłoni, na co Justin zachichotał. - Ty się nie śmiej, tylko lepiej rób to ciasto - rozkazałam, próbując brzmieć stanowczo, ale Justin znowu wybuchnął śmiechem.

   Wyjęłam z lodówki warzywa i chwyciłam drewnianą deskę do krojenia. Z szuflady wyjęłam duży nóż i stanęłam przy blacie jak najdalej Justina, żeby już nie miał szansy wysmarować mnie mąką i zaczęłam kroić.

-Cassie, to ciasto się lepi - jęknął.

-Dziwne - odparłam ironicznie.

-Nie, ja nie będę tego robić.

-Justin wyrabiaj to ciasto, ja go nie tknę, więc jak ty tego nie zrobisz, to nie będziesz miał co jeść - mówiłam, żywo gestykulując i podchodząc coraz bliżej Justina.

-Przestań mi tym nożem wymachiwać - zaśmiał się.

-A może ja chcę cię zabić? - spytałam.

      Zaczęłam żartobliwie celować nożem w różne fragmenty ciała Justina zatrzymując się ledwie centymetr od jego skóry. W pewnym momencie jednak źle obliczyłam odległość i nóż przeciął białą koszulkę Justina wbijając się w jego skórę. Przerażona odskoczyłam od Justina i rzuciłam nóż na podłogę. Przez moment słychać było tylko moje dyszenie i ostrze brzęczące o terakotę. Przycisnęłam rękę do ust, patrząc na jak strużka krwi zostawia ślad na ubraniu Justina. Zrobiło mi się gorąco. Justin zgiął się w pół i syknął z bólu.

-Boże Święty - powiedziałam stłumionym głosem. - Justin...

     Justin nic nie powiedział, tylko, cały czas zgięty, podniósł koszulkę do góry, chcąc sprawdzić ranę. Nie widziałam jej, bo zakrył ją swoją głową. Zamarłam w oczekiwaniu na jakiekolwiek słowa.

-Wszystko okej - powiedział w końcu i się wyprostował spuszczając koszulkę na swój brzuch.

-Pokaż, trzeba... trzeba to opatrzyć, Justin! - jęknęłam płaczliwie i podeszłam do niego. Złapałam za brzeg koszulki

-Uspokój się - zaśmiał się lekko. - Tylko mnie drasnęłaś. Już mi nawet krew nie leci.

-Tak? - wyjąkałam. - Ale i tak mi to pokaż, proszę cię...

      Justin westchnął i podniósł koszulkę, odsłaniając ranę, która była nieco nad lewym biodrem. Justin miał rację - nie była głęboka, skóra była lekko przecięta, a krew, która początkowo spłynęła, zdążyła już zaschnąć.

-Chyba naprawdę w porządku... - stwierdziłam z ulgą. - Justin, przepraszam, ja...

-Mówiłem ci, żebyś tym nożem tak nie wymachiwała - uśmiechnął się. - A może to był zamach na moje życie?

-Oh, debilu - zarzuciłam mu ręce na kark i mocno przytuliłam do siebie.

     Justin był najważniejszą osobą w moim życiu i nie darowałabym sobie, gdybym go skrzywdziła. Jak w ogóle mogłam żartować, że chcę go zabić?

-Cassie, zrób mi przyjemność i nie dotykaj się więcej do noży  i w ogóle... ostrych narzędzi - zachichotał.

      Pokiwałam głową.

-Kocham cię - mruknęłam.

-Ja ciebie też. Nawet jeśli chcesz mnie zabić - zaśmiał się.

-Justin, to nie jest śmieszne - żachnęłam i oderwałam się od niego.

-Jest - uśmiechnął się szeroko. - Cassie, ja dalej jestem głodny.

-To... ja zajmę się ciastem - powiedziałam z westchnieniem.

-Tak, sądzę, że to dobry pomysł.

    Jakimś  cudem udało nam się dokończyć pizze bez żadnych uszczerbków na zdrowiu.

-Dobry ze mnie kucharz, co? - Justin odłożył pusty talerz na stolik w salonie.

-To ja robię najlepsze ciasto do pizzy na świecie - rzuciłam na talerz samą końcówkę kawałka pizzy i również odłożyłam go na stół.

-Dlaczego nie jesz końców? - zdziwił się. - One są najlepsze.

    Wzruszyłam ramionami. Nie tylko on się dziwił. Justin chwycił kawałek ciasta z mojego talerza i ugryzł praktycznie jego połowę.  Zaśmiałam się i usłyszałam dzwonek mojego telefonu.

-Cassie, nudzi mi się - usłyszałam jęk Daniela, kiedy tylko przyłożyłam telefon do ucha.

-No i co ja ci na to poradzę?

-Wpadnij na noc, co? Ściągnąłem jakiś horror, to sobie obejrzymy.

-Horror, tak? - droczyłam się. - Kusząca propozycja.

-Zejdziesz na zawał, jak go obejrzysz.

-Ej, nie. Bo ty go już pewnie oglądałeś i będziesz udawał, że ciebie nic nie może przestraszyć - udałam tubalny głos Daniela.

-To jest nowość - zawołał. - Przyjeżdżaj, Justin bez ciebie wytrzyma.

-Okej, będę za pół godziny - rołączyłam się. - Justin?... - zaszczebiotałam.

-Tak, podwiozę cię - przewrócił oczami.

     Zadowolona przeszłam do łazienki, żeby spakować kosmetyki, które będą mi potrzebne. Zdecydowałam się nie brać ubrań, w końcu większość z nich została w domu mamy. Cieszyłam się na ten wieczór z Danielem. W Nowym Jorku często robiliśmy sobie takie noce. I zazwyczaj wtedy towarzyszyła nam też Aly...

-Jestem gotowa - wyszłam do przedpokoju z brązową torbą na ramieniu i zastałam Justina grzebiącego w koszycku wiklinowym, stojącym na komodzie.

-Cassie, gdzie, do cholery, są moje kluczyki od auta? - krzyknął.

    Przewróciłam oczami i złożyłam ręce na piersi.

-A gdzie je ostatnio widziałeś? - spytałam.

-Jezu, Cassie, jakbym wiedział, to już dawno bym je wziął, tak? - warknął.

     Justin wysypał wszystkie rzeczy z koszyka, po czym na chwilę zamarł.

-Czekaj... ostatnio, jak wróciłem, to poszedłem do kuchni. Miałem je w tylnej kieszeni, więc jak usiadłem, to musiałem... O mój Boże, Cassie, jesteś genialna - Justin pocałował mnie w policzek, na co mimowolnie się uśmiechnęłam, i poszedł do kuchni.

-Tak, racja - westchnęłam, mając świadomość, że Justin mnie już nie słyszy. - Jestem po prostu niesamowita.

-Mówiłaś coś? - wyszedł z kuchni, machając palcem, na którym wisiało druciane kółeczko z kluczykiem od samochodu.

-Nic, możemy iść.

-Nie, czekaj. Gdzie są klucze od domu? - Justin w popłochu rozejrzał się po przedpokoju.

     Westchnęłam i podeszłam do drzwi. Wyciągnęłam klucze z zamka i pomachałam nimi przed twarzą Justina.

-No nie wiem - powiedziałam sarkastycznie.

-Dobra, idziemy - żachnął i wyrwał mi klucze.

     Justin otworzył drzwi. Przed wyjściem z mieszkania chwyciłam skórzaną kurtkę z wieszaka. Deszcz już nie padał, ale powietrze nadal było chłodne. Oparłam się o ścianę i poczekałam, aż Justin zamknie drzwi. Po klatce schodowej rozniósł się huk. Nie zwróciłam  na niego szczególnej uwagi, dopóki na parterze nie dostrzegłam znajomej osoby, która ten huk spowodowała.

-Co tu robisz, psie? - Justin stanął w miejscu.

-Pomógłbyś mi, gnojku - Collen zarzuciła włosami i stanęła u stóp schodów, trzymając za sobą wielką walizkę.

    Byłam nieco zaskoczona widokiem siostry Justina. Miała mieszkać z chłopakiem, więc pewnie się pokłócili. O mój Boże, czy to znaczy, że będziemy mieszkać w trójkę?

-Ta - prychnął Justin. - Nie.

    Justin wziął mnie za rękę i pociągnął. Przeszliśmy obok Colleen i już mieliśmy przejść przez drzwi klatki schodowej, kiedy ona znowu się odezwała.

-Justin, ja nie mogę dźwigać. Jestem w ciąży.

_________________

Justin będzie wujkiem, yaaay! :D

Rok szkolny się zaczyna. Czeka mnie nowa szkoła i nowi ludzie. Chyba wpadam w depresję... No ale to dla nikogo nie będzie zaskoczeniem, jeśli napiszę, że rozdziały będą teraz trochę rzadziej. 

Ale póki co 65 days malutkimi kroczkami zmierza do końca... W każdym razie jest bliżej, niż dalej, a ja nie wiem, co mam dalej robić, więc zapraszam do zagłosowania w sondzie:

http://65days.mojasonda.pl/

twitter | ask

Głosujcie, komentujcie i piszcie nicki z tt, jeśli chcecie być powiadamiane

PS. Kto chce mi zrobić szablon? :(